چرا بیماری ایدز در ایران تابوست؟
شروع بیماری ایدز در ایران
اولین موردی که در ایران به ثبت رسید، کودک 6 ساله‌ای بود که در سال 1366 توسط فراورده‌های خونی آلوده که از فرانسه وارد ایران شده بود، به ویروس HIV مبتلا شد.
پس از این رخداد، تعداد مبتلایان به ایدز در ایران رفته رفته افزایش یافت و تا سال ۱۳۶۷ تقریبا به ۵۰۰ نفر رسید. منتها در آن زمان افراد مبتلا به ایدز در پذیرش این بیماری مقاومت کرده و بیماری خود را از دیگران پنهان می‌کردند.
نوع رفتار با بیماران مبتلا به ویروس HIV در ایران
این بیماری از ابتدا در ایران وجهه بدی داشت. کسانی که به ویروس ایدز مبتلا می‌شدند سعی در مخفی کردن بیماری خود داشتند. البته هنوز هم وضعیت در ایران این‌چنین است.
همین امر باعث شده که آمار دقیقی از مبتلایان در دست نباشد.این شرایط با افزایش یافتن آگاهی مردم نسبت به ویروس اچ آی وی نسبتا بهتر شده است.
اقدامات پیشگیرانه در ایران
از سال ۱۳۸۰، دولت ایران طرح‌های آموزشی مختلفی را برای افزایش آگاهی مردم نسبت به بیماری ایدز آغاز کرد. از پیشگامان این عرصه، برادران علایی را می‌توان نام برد. برادران علایی با تاسیس کلینیکی مخصوص بیماران ایدز و ارائه خدمات به مبتلایان این بیماری به شهرت جهانی دست یافتند.
دولت نیز در اقداماتی با توزیع سرنگ‌های استریل به معتادان، لغو توزیع تیغ یک بار مصرف در زندان‌ها، و آموزش‌های جنسی در مدارس شروع به پیشگیری از شیوع این بیماری در کشور کرد.
دولت همچنین هزینه درمان این بیماری را تقبل کرده است و انجام آزمایشهای اچ آی وی و مشاوره و درمان آن رایگان است. اما هم‌چنان به علت نبود آموزش‌های کافی میان نوجوانان، تعداد مبتلایان به این بیماری رو به افزایش است.
تابو بودن ایدز در ایران
همانگونه که ذکر کردیم به دلیل ترس از نگاه‌های تحقیر‌آمیز جامعه به آنان حتی حاضر به انجام آزمایش نیز نمی‌شوند. همین امر باعث می‌شود که این بیماری را به دیگران منتقل کنند و تعداد مبتلایان روز به روز افزایش یابد.
به دلیل تابو بودن مسائل جنسی در ایران و نبود آموزش‌های کافی در این زمینه، گفتگو راجع به این بیماری در ایران بسیار دشوار است. افراد مبتلا به ایدز به دلیل رعایت مسائل اخلاقی و عرفی حاکم در جامعه نمی‌توانند درباره بیماری خود صحبت کنند.
اولین چیزی که در ایران در ذهن افراد پس از شنیدن نام ایدز خطور می‌کند این است که افراد بیمار از طریق رابطه‌های نامشروع و غیراخلاقی به این بیماری مبتلا شده‌اند. در صورتی که چنین نیست. ابتلا به بیماری ایدز راه‌های مختلفی دارد و انتقال آن از طریق روابط نامشروع و محافظت نشده یکی از دلایل آن است.
آمارها نشان داده است که تعداد زیادی از معتادان نیز در جامعه‌ی ایرانی به دلیل ترس از تحقیر و تبعیض و نگاه‌های بد جامعه به آنان، پس از ابتلا به این بیماری دست به خودکشی می‌زنند.
یکم دسامبر، روز جهانی ایدز
به منظور افزایش توجه به بیماری ایدز و افزایش بودجه در راستای افزایش آگاهی و همچنین مقابله با تبعیض‌ها، از سال 1988 میلادی اول دسامبر معادل دهم آذرماه از سوی سازمان بهداشت جهانی (WHO) روز جهانی ایدز نامگذاری شده است.
هر ساله شعارهای گوناگونی را برای این بیماری در نظر می‌گیرند. هدف این نامگذاری آن است که افراد بدانند این بیماری هنوز هم وجود دارد و برای مقابله با آن باید راهکار اندیشید.
از شعارهای مرتبط با این روز جهانی می‌توان به «دسترسی جهانی و رعایت حقوق بشر»، «بدنامی و تبعیض»، «من مراقبم، تو چطور؟» و «به صفر رساندن مرگ ناشی از اچ آی وی» اشاره کرد.
نماد روز جهانی ایدز
روبان قرمز نیز نماد اتحاد مردم با مبتلایان به این بیماری است. هرساله تعداد زیادی از افراد با زدن روبان قرمز بر روی لباس‌هایشان همدلی و اتحاد خود را با مبتلایان اعلام می‌کنند و توجه به این بیماری را به جهانیان متذکر می‌شوند.
روبان قرمز را یک گروه از هنرمندان در نیویورک خلق کردند. تا از این طریق نمادی ساده را برای این بیماری و صحبت درباره آن ایجاد کرده باشند.
سخن پایانی
باید بدانیم که بیماری ایدز نیز همانند دیگر بیماری‌هاست و رفتار ما با بیمار مبتلا به ایدز باید عاری از هرگونه تبعیض و تحقیر باشد. ما باید این فرهنگ را در جامعه ایجاد کنیم که افراد مبتلا به ایدز بتوانند راحت‌تر در جوامع حضور یابند و از بیماری خود صحبت کنند.
ما وظیفه داریم که از مبتلایان به بیماری ایدز حمایت کنیم تا بدانند که تنها نیستند و می‌توانند همانند دیگر افراد به زندگی معمولی خود ادامه دهند.
به این دلیل که ایدز اغلب علائم زیادی را بروز نمی‌دهد و بسیاری از افراد مبتلا نمی‌دانند که ناقل این بیماری هستند باید همه افراد آزمایش ایدز را بدهند تا از سلامت خود مطمئن شوند و در نهایت عامل انتقال آن به دیگران نباشند.
برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید....
برچسب: ،
